Şubat 2014
Cusco'dan, Puno'ya ulaşımı otobüsle gerçekleştirdik. 385 km. olan bu yol üzerinde, yine İnkalar döneminden kalan harabeler bulunuyordu. Bu yolculuk sırasında da oksijen azlığı nedeniyle yine oldukça zorlandık ve zaman zaman otobüsteki oksijen tüpünden destek almak zorunda kaldık.
Bu yerleşimlerde hatıra eşyası satan yerliler çok sempatiktiler. Fotoğraf çekilirken keyifle poz veriyorlardı. En önemlisi de bir şey satmak için yapışmıyorlar, sakince satmak istediklerini gösteriyorlardı.
Resimde görüleceği gibi biz turistler kısa kollu giysiler içerisindeyken, yerliler üst üste kalın yün giysiler giyiyorlardı. Güneş ve sıcaktan işte böyle üst üste giyinerek korunuyorlarmış.
Dokuma tezgahında paşmina ören kadın sakin sakin işine devam ediyordu. Ben de onu ilgiyle izledim, beni de bir erkek yerli ilgi ile izledi :)
Yolda yine İnka Harabeleri gördük, bunlar daha önce gördüklerimize göre daha bakımlıydılar.
Puno'ya doğru ilerlerken aynı zamanda yükseklik de sürekli artıyordu. Dolayısıyla nefes almak da giderek zorlaşıyordu. Yukarıdaki tabelada da görüleceği gibi 4335 m. yükseğe kadar çıktık ve arada otobüste bulunan oksijen tüpüyle takviye yapmaya devam ettik.
Yol üzerinde yine hediyelik eşya satan satıcılar bulunuyordu. Bu hediyelik eşyalar, genellikle Lama ve Alpaka derilerinden imal edilmiş eşyalardı. Alpaka deriler ve tüyler oldukça yumuşaktı.
Yerlilerin çocukları da kendileri gibi çok sakin, anne ve babaları çalışırken onlar sessizce aralarında oynuyorlardı ve hiç bir taşkınlıkları yoktu.
Puno'ya vardığımızda ciddi olarak yorulmuştuk. Burada polis merkezinden Bolivya'ya geçmek için vize aldık. Aslında Puno özel bir yerleşim değil ama Bolivya'ya geçmek için bu yoldan gelinmesi gerekiyordu. Tabii ki özellikle Titicaca Gölü bu şehir ile Bolivya arasında. Daha sonraki yazımızda bu gölden bahsedeceğim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder